Hobby bez nazwy?

Zastanawialiście się kiedyś, jak nazwać kogoś, kto kolekcjonuje długopisy? Mamy filatelistów zbierających znaczki, numizmatyków gromadzących monety, a nawet stylografów specjalizujących się w piórach. Ale co z tymi, którzy z pasją oddają się światu długopisów – od tych codziennych po prawdziwe perełki designu i techniki? Okazuje się, że to hobby jest tak niszowe, tak wyjątkowe, że… nie doczekało się jeszcze swojej oficjalnej nazwy w języku polskim!

To właśnie z myślą o takich niecodziennych pasjach powstała nasza sekcja "Ciekawi Kolejarze". Dziś zabieramy Was w podróż do świata Bogusława Pasieki, emerytowanego starszego nastawniczego, który udowadnia, że prawdziwa pasja nie zna granic ani… słownikowych definicji. Gorąco zachęcamy do zapoznania się z treścią wywiadu!

Jak zaczęła się Pana przygoda z kolekcjonowaniem długopisów?

Zupełnie przypadkowo – od sprzątania biurka. Nigdy nie wyrzucałem zużytych długopisów, tylko odkładałem je do szuflad. Pewnego dnia zobaczyłem, że mam ich kilkanaście czy nawet kilkadziesiąt, i pomyślałem, że może warto zacząć zbierać na poważnie. Od dziecka coś kolekcjonowałem, więc przyszło mi to naturalnie – długopisy wydały mi się nietypowe, mało popularne i przez to ciekawe.

Na początku było trudno – jeździłem po różnych firmach, aptekach, biurach turystycznych, pytałem, czy mogą mi dać jakiś długopis z logo. Przełom nastąpił w Bielsku-Białej, gdzie w agencji reklamowej pewna pani poradziła mi, żebym pojechał na targi branżowe. Dostałem zaproszenie do Warszawy, do Pałacu Kultury – i już po kilkunastu minutach zrozumiałem, że ta pasja zostanie ze mną na dłużej. Przywiozłem wtedy około trzystu egzemplarzy, co było dla mnie ogromnym sukcesem.

Dlaczego akurat długopisy, a nie znaczki, monety czy kartki pocztowe?

Od dziecka miałem potrzebę zbierania – nawet lizaków, które zamiast zjadać, odkładałem do szuflady. Zajmowałem się też filatelistyką, numizmatyką czy kartkami pocztowymi, ale te dziedziny były tak popularne w Polsce, że nie czułem w tym czegoś wyjątkowego. A długopisy? Jedni się z tego śmieją, inni nie dowierzają, jeszcze inni zaczynają się interesować. To właśnie ta reakcja ludzi mnie zaintrygowała. Spotkałem nawet pana na targach, który stwierdził, że najlepiej zbierać dolary i euro, ale dla mnie to nie o to chodzi – liczy się pasja i przygoda.

Pamięta Pan swój pierwszy długopis kolekcjonerski?

Nie jeden konkretny egzemplarz, ale pamiętam pierwszą większą serię, którą zdobyłem w Częstochowie, chodząc po firmach, aptekach i biurach turystycznych. To był mój pierwszy wyjazd, w czasie którego poczułem, że to nie tylko zabawa, ale coś więcej – prawdziwa kolekcjonerska przygoda.

Jakie są najcenniejsze lub najrzadsze egzemplarze?

Zdecydowanie polskie długopisy z lat 60., 70. i 80., szczególnie kolejowe z nadrukami PKP, które pokazywały historię i zmieniający się styl. Mam cały zestaw, który pokazuje, jak te długopisy wyglądały, zanim PKP przestała je wydawać pracownikom. Bardzo cenię także długopisy pocztowe i z innych firm z tamtych czasów – dziś nie do zdobycia.

Z zagranicy – najcenniejsze są dla mnie tzw. float pens z duńskiej firmy SKS, czyli długopisy z ruchomym obrazkiem w środku. Są rzadkie i drogie, bo w Polsce agencje reklamowe rzadko je zamawiają. Seria Prodir również ma dla mnie dużą wartość – kładą ogromny nacisk na wzornictwo i dzięki temu ich długopisy są popularne wśród kolekcjonerów na całym świecie.

Gdzie zdobywa Pan nowe długopisy?

Wykorzystuję każdą okazję: znajomości z przedstawicielami firm, kontakty w aptekach, bankach czy agencjach reklamowych. Bardzo często, gdy widzę u kogoś ciekawy długopis, mam przy sobie kilka egzemplarzy na wymianę i pytam, czy nie chciałby się zamienić. Jeśli ktoś się waha, proponuję dwa, trzy, a nawet cztery w zamian – i w większości przypadków to działa.

Czy często wymienia się Pan z innymi kolekcjonerami?

Tak, to jeden z najważniejszych sposobów powiększania kolekcji. To, co mam podwójnie, odkładam specjalnie na wymiany. Kiedy przyjeżdżają kolekcjonerzy z Danii czy Holandii, ja daję swoje dublety, a oni dają swoje. Z Niemcami bywa trudniej, bo często chcą wymiany jeden za jeden, ale z Duńczykami i Holendrami wymiany są bardzo otwarte.

Czy ma Pan nietypowe długopisy z dodatkowymi funkcjami?

Mam naprawdę sporo takich: z kalkulatorem, zapalniczką, radiem, zegarkiem czy dyktafonem. Są też długopisy z grami – na przykład z kulką, którą prowadzi się przez labirynt. Mam też w kształcie samolotów, robotów – to tylko ułamek kolekcji. Gdybym chciał wystawić wszystko, zabrakłoby miejsca w mieszkaniu.

Czy któryś długopis ma dla Pana szczególne znaczenie?

Z każdym wiąże się jakaś historia – jedne pamiętam lepiej, inne mniej. Najbardziej utkwiła mi w pamięci sytuacja, gdy na targach wypity pan podarował mi oryginalny długopis z kryształami Swarovskiego. Myślę, że albo nie znał jego wartości, albo po prostu chciał mi sprawić przyjemność.

Jak ludzie reagują, gdy dowiadują się o tej pasji?

Jedni nie wierzą, drudzy się śmieją, ale większość reaguje pozytywnie. Często spotykam osoby, które potrafią na miejscu przejrzeć swoją torbę i dać mi jakiś długopis, który mają przy sobie. To naprawdę miłe i motywujące.

Czy ma Pan jakieś marzenia kolekcjonerskie?

Tak – kiedy widzę w katalogach nowe wzory, od razu chciałbym je mieć. Nie lubię czekać, bo mogę o nich zapomnieć. Marzę o tym, by zdobywać te nowości, a także najstarsze modele, których jeszcze nie mam.

Czy chciałby Pan zaprojektować własny długopis?

Już próbowałem – na targach RemaDays w Nadarzynie stworzyłem projekt w specjalnym programie. Nie wygrałem, ale to było ciekawe doświadczenie. Chciałbym stworzyć długopis, który trafiłby do masowej produkcji i był rozpoznawalny.

Co poradziłby Pan komuś, kto chciałby zacząć kolekcjonować?

Pomógłbym – oddałbym część swoich dubletów, doradziłbym, jak zaczynać, gdzie szukać. Ale zaznaczyłbym, że to wymaga cierpliwości, kontaktów i zaangażowania. Początek jest prosty – wystarczy kilka długopisów, by mieć kolekcję. Ale dojście do kilku czy kilkudziesięciu tysięcy to już inny poziom. Czasem pytam siebie, czy to się opłaca – nie finansowo, tylko czy daje mi satysfakcję. I póki co odpowiedź brzmi: tak.

Na zakończenie?

Chciałbym podziękować wszystkim, którzy mi pomagają – około 98% firm reaguje pozytywnie na moją prośbę. I mam prośbę do czytelników: jeśli macie długopisy, których nie potrzebujecie, chętnie je przygarnę – może akurat trafią się takie, których jeszcze nie mam. 

Gdyby ktoś z naszych czytelników zechciałby wspomóc Pana Bogusława w poszerzaniu jego kolekcji może skontaktować się z naszym gościem pod adresem email bodziobis1@o2.pl . Zapraszamy do kontaktu!